Jezioro Bystrzyckie

 

 

 

 

 

Zamek Grodno

Nad zagórzem Śląskim wznoszą się okazałe ruiny zamku Grodno, jedne z największych i najciekawszych na Dolnym Śląsku. Jego dokładniejsze początki nie są znane, gdyż archiwum dóbr spłonęło w Dziećmorowicach w 1774 r. Uważa się, że warownie zbudował około 1278 roku książę świdnicki Bolko I w ramach tworzenia strategicznego psa obronnego przeciwko Czechom na skraju Przesieki Sudeckiej. Być może był to gród ziemno-drewniany z potężnym kamiennym stołbem, zastąpiony później murowanym zamkiem. Wymieniono go w 1315 roku pod nazwą Kinsberg. Przez lata często zmieniał właścicieli, wśród których byli m. in. Hochbergowie z Książa. W 1545 roku zmuszeni oni zostali przez cesarza do przekazania zamku Maciejowi Starszemu von Logau, sekretarza biskupa Wrocławskiego Jakuba von Salza, którzy otrzymywali żywe stosunki z Polską. Maciej starszy uporządkował zamek i rozpoczął jego renesansową rozbudowę. Dzieła kontynuował jego syn z pomocą finansową brata Kacpra, biskupa Wrocławskiego (1562-1574). Całość uzyskała wspaniały, książęcy niemal wygląd. W czasie wojny trzydziestoletniej został zniszczony przez Szwedów, a korowód właścicieli trwał nadal. W 1679 roku zamek przeżył oblężenie zbuntowanych chłopów w okolicy, których rozpędziła odsiecz ze Świdnicy. Zmiany w wymaganiach mieszkalnych spowodowały opuszczenie budowli przez mieszkańców w 1774 roku,  która odtąd, pozbawiona opieki, zaczęła popadać w zniszczenie. 1789 roku zawaliła się ściana południowa na dziedzińcu górnym (gotyckim), pociągając za sobą skrzydło mieszkalne. W 1824 właścicielem zamku stał się prof. J. G. Büsching, który zainicjował jego konserwację i odbudowę. W 1840 spadkobiercy Büschinga sprzedali zamek hrabiemu Fryderykowi von Burghard, zaś majątek w 1855 roku na była rodzina von Zedlitz-Neukirch, która zainteresowała się wykorzystaniem budowli na cele turystyczne. Prace postąpiły szybciej, zaś doprowadzenie kolei, a potem wybudowanie zapory, spowodowało zwiększony napływ zwiedzających. W 1945 roku zamek został całkowicie splądrowany i uległ znacznemu zniszczeniu. Konserwacja w latach 1958-59 pozwoliła uchronić resztę od zrujnowana oraz zorganizować nieduże Muzeum Regionalne w budynku bramy zamku górnego.  1964 położono położono nowe dachy, a po 1980 roku podjęto stopniową odbudowę skrzydeł zamku zawalonych w XIX wieku.

 

Dziś ten niezwykle ciekawy i malowniczy zamek, najlepiej prezentujący się znad górnego rejonu Jeziora Bystrzyckiego, stanowi klasyczny przykład murowanej warowni typu górskiego.

 

Zamek składa się z dwóch części: zamku górnego – starszego i zamku dolnego z zabudowaniami gospodarczymi i pięknym budynkiem bramnym. Na zamku głównym znajduje się wysoka wieża, budynki mieszkalne i mały dziedziniec ze średniowieczną cysterną na wodę. Na wieżę prowadzę ciasne, strome schody, ale warto jest wejść na taras wieży, z którego rozciągają się przepiękne panoramy na okoliczne góry i doliny.

 

 

 

 

 

 

 

Mroczne podziemia zamku skrywają salę tortur jako miejsce obrazujące smak „Świętej Inkwizycji”.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zamek owiany jest licznymi legendami, m. in. o księżniczce śląskiej Małgorzacie, która nie tylko nie posłuchała ojca zmuszającego do niechcianego małżeństwa, ale i zrzuciła też kawalera w przepaść. Za karę ojciec miał przykuć dziewczynę do ściany w lochu, który następnie zamurował. Büsching wykorzystał ten wątek kupując za 5 talarów szkielet jakiegoś listonosza. Umieścił go w legendarnym lochu, otworzył też restaurację i zaczął przeżyć wieści o rzekomo historycznych wydarzeniach, pokazując szczątki za opłatą.